Ito ang tandaan mo. Hangga't hindi ka pa umaabot sa akto ng pagpapatiwakal, buhay ka pa. At dahil buhay ka pa, may obligasyon ka pa. At dahil may obligasyon ka pa, magpakaresponsable ka.
Ang suicide ay permanente. Kaya dapat mong planuhin nang maigi. Tiyakin mong mamamatay ka dahil pag nagkamali ka, hindi ka lang kahiya-hiya, kaaawaan ka ng madla. Kung inaakala mong maswerte ka sa matatamo mong simpatya dahil sa iyong attempted suicide, mag-isip-isip ka. Hindi ka lang tanga, bobo ka pa. Kaya ka nga magpapakamatay, gusto mo nang mamatay. Kung nabuhay ka, isa kang failure. Madodoblehan ka sa pagiging loser mo.
Sa sandaling magkaroon ng doubt sa iyong kalooban kahit gaano pa kaliit ito, step back. Makabubuting huwag mo nang ituloy ang binabalak mo. Baka sakaling mabago pa ang pananaw mo sa mundo kung pagbibigyan mo ng isa pang pagkakataon ang buhay.
Hindi isang biro ang suicide kaya huwag kang padalus-dalos. Lalong hindi isang laro ang suicide. Walang bawian, walang ulitan.
Interes ko ang usapin ng pagpapatiwakal. Naniniwala akong banal ang suicide. At dahil banal, may kalakip itong responsibilidad.
Hindi mo sinira ang buhay mo sa pagpapatiwakal. Pinutol mo lang.
Samakatuwid hindi mo sinira ang dangal o dignidad mo bilang tao. Pinutol mo rin lang.
Kaya kung magpapatiwakal ka, tiyakin mong mamamatay kang may dangal o dignidad.
Ito ang mukha ng suicide na hindi yata kilala sa ating lipunan. Palibhasa, lumaki at pinalaki tayo sa pananaw na masama ang suicide, kasalanan ang suicide, mga walang kwentang tao, mga bobo, mga tanga, mga gago, mga sira-ulo lang ang nagsusuicide, etcetera. Sa madaling sabi, sarado ang ating isip sa suicide.
Nauunawaan ko ang side ng mga nagpapatiwakal sa kadahilanang makapaghiganti. Ang tinutukoy ko rito'y ang kaso ni Hannah Baker (13 Reasons Why). Interesante ang kanyang naging kwento. Bagamat piksyon, hindi maikakailang posible at "novel" ang ideya ng kanyang pagpapatiwakal. Inisa-isa at pinangalanan niya ang labintatlong taong nagtulak sa kanya sa pagpapatiwakal. Gamit ang cassette tapes, ni-record niya ang kanyang litanya. Mag-uumpisa ang kwento kay #1. Si #1 ang unang makakatanggap ng set ng cassette tapes. Mapapakinggan niya ang sarili niyang kasalanan sa recorded na boses ng kanyang pinatay, indirectly. Mapapakinggan niya hanggang sa kwento tungkol kay #13. At pag natapos niya ang cassette tapes, obligado siyang ipasa ito kay #2 at si #2 ay ipapasa naman kay #3 hanggang sa umabot kay #13. Pinatunayan dito na ang patay ay may kakayahan pa ring i-demonstrate ang kanyang kapangyarihan sa nabubuhay. Hawak ni Hannah Baker ang 13 taong ito sa kanilang mga leeg dahil may catch pag hindi nila sinunod ang patakaran o huling instructions sa kanila. May pinili si Hannah Baker na tagapagbantay o tagapag-monitor sa nagaganap na orderly na pamamaraan ng pasahan. Kapag may nagtangkang sumuway sa instruction, ilalabas ng special agent na ito ang cassette tapes sa publiko at malalantad ang baho ng 13 taong ito.
Isang mabisang paghihiganti ng patay sa mga nabububuhay. Hindi makakalimutan si Hannah Baker magpakailanman.
Subalit ang ideal na pagpapatiwakal ay ang responsable pa ring pagpapatiwakal. Kung gusto mong alalahanin ka ng mga iiwan mo sa mundo ng hinagpis, ayusin mo ang pagpapatiwakal mo. Maging responsable ka.
Mga dapat tandaan sa responsableng pagpapakamatay:
Huwag kang padadala sa iyong pagkamakasarili. Mahirap itong gawin pero kung mapagtatagumpayan mo, mamamatay ka nang may dangal.
Anong ibig sabihin ko rito?
Oo galit ka sa mundo kaya magpapakamatay ka. Gusto mo nang tumakas, sige walang pipigil sayo.
Pero gumawa ka ng impact sa mundo. Maganda man o hindi (gaya ng ginawa ni Hannah Baker), pero mas ayos kung positibo, ang mahalaga ay mabuksan mo ang isip ng sambayanan sa iyong ginawang pagpapatiwakal.
Ideally, mapabago mo ang pananaw ng mundo sa suicide.
Halimbawa:
Kung sikat ka at sawa ka na sa limelight, at least, bago ka man lang magpakamatay, i-donate mo ang iyong naipong limpak-limpak na salapi sa charity. Tiyak hanggang sa kabilang buhay mo, ikaw ay kanilang pasasalamatan.
Kung ikaw ay isang drug addict at ayaw mo nang bumaba mula sa langit, at least bago ka man lang ma-OD, ibahagi mo ang iyong euphoria sa pamamagitan ng isang journal o diary. Mag-iwan ka ng alaala. Kung hindi man ito magsilbing inspirasyon, ay maging aral sa mga kabataan.
Kung ikaw ay middleclass at pagod ka na sa status mo, bayaran mo lahat ng utang mo. Magpatawad ka at himingi ng tawad. Makipagsundo. Magpasalamat.
Kung ikaw ay pobre at baon ka na sa utang, ipaabot mo at least sa iyong pamilya o kaibigan ang pagmamahal mo sa kanila.
Kung ikaw ay heartbroken, ipaliwanag mo sa kanya nang mahinahon at sabihin mong huwag siyang magi-guilty at i-wish mo na sana ay makahanap siya ng magmamahal sa kanya nang wagas na ikalulugod mong malaman kahit pa nga sa kabilang buhay.
