Itago natin siya sa pangalang Watermelon.
(Watermelon kasi hindi ko na maalala ang totoong pangalan niya.)
Mahusay magdala ng damit itong si Watermelon. Malinis siya sa kanyang pananamit. Plantsado lagi ang kanyang polo at pantalon. Makintab palagi ang kanyang balat na sapatos. Lagi rin siyang may hawak na panyo.
May bigote si Watermelon. May konting taghiyawat. Katamtaman ang kanyang tangkad.
Pero kung tatanggalin mo ang kanyang perpektong uniporme at sasabitan ng Good Morning na tuwalya sa kanyang batok, madali mo siyang maipagkakamaling kargador sa aming lumang palengke na nasunog kamakailan lamang at nang muling itinayo ay siya nang naging bagong palengke ng bayan.
Ganun siya hindi ka-guwapo sa panlasa ko.
Kaya naman laking gulat ko nang isang araw, bigla niya akong sinuyo at binigyan pa ng rosas. Hindi siya kasama sa mga naiisip kong posibleng lumapit sa akin. Masyado siyang ordinaryo. Sa sobrang ordinaryo niya, hindi talaga siya kapansin-pansin. Kaya nga siguro ngayon hindi ko man lang maalala ang pangalan niya.
Nang araw na iabot niya sa akin ang isang piraso ng rosas, nakita ko sa kanyang mga mata ang pagsusumamo. At sa loob-loob ko, kawawa naman siya. Heto't nasa harapan ko ang isang ordinaryong nilalang na nagpapahayag ng kanyang pagtangi sa maliit na paraan: isang piraso ng rosas.
Walang-imik kong tinanggap ang pa-lanta nang bulaklak.
Pag-dismiss ng klase, iniwan ko ang kanyang rosas sa aking kinauupuan sa loob ng aming classroom bago mag-uwian.
(Watermelon kasi hindi ko na maalala ang totoong pangalan niya.)
Mahusay magdala ng damit itong si Watermelon. Malinis siya sa kanyang pananamit. Plantsado lagi ang kanyang polo at pantalon. Makintab palagi ang kanyang balat na sapatos. Lagi rin siyang may hawak na panyo.
May bigote si Watermelon. May konting taghiyawat. Katamtaman ang kanyang tangkad.
Pero kung tatanggalin mo ang kanyang perpektong uniporme at sasabitan ng Good Morning na tuwalya sa kanyang batok, madali mo siyang maipagkakamaling kargador sa aming lumang palengke na nasunog kamakailan lamang at nang muling itinayo ay siya nang naging bagong palengke ng bayan.
Ganun siya hindi ka-guwapo sa panlasa ko.
Kaya naman laking gulat ko nang isang araw, bigla niya akong sinuyo at binigyan pa ng rosas. Hindi siya kasama sa mga naiisip kong posibleng lumapit sa akin. Masyado siyang ordinaryo. Sa sobrang ordinaryo niya, hindi talaga siya kapansin-pansin. Kaya nga siguro ngayon hindi ko man lang maalala ang pangalan niya.
Nang araw na iabot niya sa akin ang isang piraso ng rosas, nakita ko sa kanyang mga mata ang pagsusumamo. At sa loob-loob ko, kawawa naman siya. Heto't nasa harapan ko ang isang ordinaryong nilalang na nagpapahayag ng kanyang pagtangi sa maliit na paraan: isang piraso ng rosas.
Walang-imik kong tinanggap ang pa-lanta nang bulaklak.
Pag-dismiss ng klase, iniwan ko ang kanyang rosas sa aking kinauupuan sa loob ng aming classroom bago mag-uwian.
No comments:
Post a Comment